Baron van Münchhausens paard
door Rudolf Erich Raspe

Alhoewel ik al heel wat wonderlijks over dieren heb verteld, mag ik toch niet nalaten, u ook te vertellen wat ik met mijn paard heb beleefd. Dat was niet minder verbazingwekkend. Door een mooi voorval ben ik in het bezit van dat paard gekomen. U moet namelijk weten, dat ik eens was uitgenodigd op het prachtige landgoed van Graaf Przobofsky in Litouwen. Het begon reeds te schemeren, toen de heren zich naar de tuin begaven om een jong paard te bewonderen, dat de graaf pas had gekocht. De dames bleven rustig in de salon en ik verkoos in hun gezelschap te blijven. Terwijl wij daar genoeglijk zaten te praten, hoorden we opeens een vreselijk geschreeuw. We schrokken allen en dachten niet anders dan dat er een ongeluk was gebeurd. Ik snelde de trappen af en vloog de tuin in om te zien wat er aan de hand was. Al spoedig begreep ik de oorzaak van het geschreeuw: het mooie paard was zo wild geworden, dat niemand het durfde naderen. Al de onverschrokken ruiters stonden daar te beven op hun benen, zonder dat iemand wist, wat er gedaan moest worden. Vrees en schrik stonden op ieders gezicht te lezen. Daar ik mijn leven lang met paarden heb omgegaan, was ik niet zo bang. Onverschrokken liep ik op het paard toe, greep het bij de manen en wierp mij met één sprong op zijn rug. Dadelijk bedaarde het beest. Blijkbaar had het zoveel onverschrokkenheid en heldhaftigheid niet verwacht. Het dier liet zich nu gemakkelijk leiden en, alsof er niets was gebeurd, reed ik ermee in de tuin rond. Daar schoot me te binnen, dat de dames zeker wel erg nieuwsgierig zouden zijn naar wat er in de tuin was voorgevallen en om haar ter wille te zijn, dwong ik het paard door het raam van de salon te springen, waarna ik rustig de kamer rondreed. Overal hoorde ik kreten van verwondering. Om te laten zien, hoe volkomen ik het dier in mijn macht had, sprong ik ermee op tafel, stapte daar wat heen en weer en deed dit met zoveel behendigheid, dat ik geen kopje of glas brak. De heren, die ook waren binnengekomen, stonden mij met open mond aan te staren en de graaf was zó opgetogen over wat hij gezien had, dat hij mij het paard ten geschenke gaf. Dankbaar aanvaardde ik dit geschenk als een levend aandenken aan de vriendelijke graaf. In de oorlog tegen de Turken, die kort daarop begon en waaraan ik moest deelnemen, bediende ik mij van dit paard. Ik wil u nu even vertellen wat ik met dit zonderlinge dier in de oorlog heb beleefd. 't Zou bijna niet te geloven zijn, als ik het niet persoonlijk had meegemaakt. Ik kan dus voor de waarheid van mijn verhalen instaan. In de veldtocht onder tsaar Peter had het Russische leger er bij de rivier de Proeth geducht van langs gehad. Dat zat de Russen natuurlijk dwars en het spreekt vanzelf, dat zij aan hun eer verplicht waren weerwraak te nemen. Die strijd heb ik meegemaakt, maar bescheidenheid verbiedt me hier veel gewag te maken van de heldendaden die ik in die strijd heb verricht. De bevelhebbers en de vorsten gaan gewoonlijk met de eer strijken, terwijl de laatsten in de regel geen enkel gevecht meemaken en nooit iets anders dan los kruit hebben geroken. Ik wil daarvan niet spreken, want het ging er mij in die strijd niet om, persoonlijke roem te verwerven, maar alleen om mijn plicht als soldaat te doen. Zonder grootspraak mag ik zeggen, dat ik mijn plicht ten volle heb vervuld, ja, dat ik mij buitengewoon dapper heb gedragen. Opdat u dit niet zonder enig bewijs van mij hoeft te geloven, zal ik u eens iets vertellen. Ik had het bevel gekregen over een afdeling huzaren en ik mocht daarmee naar eigen inzicht opereren. Een geweldig succes hadden we bij Oczakow. Men had mij de opdracht gegeven, de voorhoede van het leger tegen de vijand aan te voeren. De Turken hadden hun vesting verlaten om ons in het open veld aan te vallen. Om hen te misleiden, liet ik mijn huzaren zoveel stof maken als maar mogelijk was, waardoor de vijand de indruk kreeg dat er een geweldig leger naderde. Zelf reed ik intussen recht op de vijand af, om te zien hoe mijn krijgslist uitwerkte. De list gelukte volkomen. Hals over kop vluchtten de Turken hun vesting weer binnen en zó groot was hun angst, dat ze aan de andere kant de stad weer uitrenden. Ik kon dat constateren, omdat ik hen vlak op de hielen zat en dus achter hen de vesting binnenreed. Op het marktplein gekomen hield ik halt. Mijn trouw paard had zo geweldig gelopen, dat het vrijwel uitgeput was en daarom reed ik naar de fontein, die midden op het plein stond, om het dier gelegenheid te geven zijn dorst te lessen. 'Drink nu maar eerst eens flink, beste jongen!' zei ik, terwijl ik hem op de hals klopte. Nu, dat hoefde ik geen twee maal te zeggen. Gulzig slurpte het dier het water op, maar het scheen onmogelijk verzadigd te kunnen worden. Daarover verwonderde ik me wel wat, evenals over het uitblijven van mijn mannen. Zij waren toch zeker na mij de vijandelijke vesting binnengereden? Waar bleven ze dan nu? Misschien waren mijn soldaten nog in de straten der stad aan het zoeken naar vijanden die zich verborgen hielden, zo dacht ik. Ondertussen bleef mijn Litouwer maar drinken. Toen ik eindelijk eens omkeek, om te zien of mijn manschappen nog niet naderden, schrok ik toch heus. Ik ben wel aan vreemde dingen gewoon, maar wat ik toen zag, grensde toch aan het ongelofelijke. Verbeeld je... ik zat op een half paard! Het achterste deel van het paard was verdwenen! 't Leek wel, of het dier precies middendoor was gesneden en nu was het mij opeens ook duidelijk hoe het dier zo'n onlesbare dorst kon hebben. Het water liep er van achteren weer even vlug uit als het beest het met zijn mond opslurpte. Arm beest, dacht ik, wat ben jij er naar aan toe. Als versteend staarde ik naar de plaats, waar de achterste helft van mijn paard altijd gezeten had en ik kon het raadsel van het verdwijnen van het achterdeel maar niet doorgronden. Daar kwam mijn rijknecht van de tegenovergestelde kant aanlopen. Hij zwaaide met zijn armen en aan zijn gezicht kon ik zien, dat hij groot nieuws bracht. Nu, dat was ook inderdaad zo, want hij vertelde me dat de Turken de kraaienmars geblazen hadden en verdwenen waren. Met dit grote succes wenste hij mij hartelijk geluk. Doch ik had niet veel aandacht voor die felicitaties, want ik was veel te bezorgd over mijn dierbaar paard. 'Heb je er enig idee van, waar de rest van mijn paard gebleven is?' vroeg ik hem, op het uitstromende water wijzend. 'Zeker,' zei de man, 'dat ongeluk heb ik voor mijn ogen zien gebeuren. U was juist met uw paard halverwege de poort, toen men plotseling het ijzeren valhek neerliet, waarmee uw paard gladweg in tweeën werd gesneden. U merkte het niet en reed dapper op uw tweevoeter de stad binnen. De achterhelft van de Litouwer heeft toen zo geducht met zijn poten tegen de poort getrapt, dat de Turken er nog meer door in verwarring kwamen. Daarna stond het beest of liever het halve beest kalm op en liep naar een naburige weide. Daar zal het nog wel zijn.' Onmiddellijk draaide ik om en reed op de voorhelft van mijn paard de stad uit naar de aangeduide weide. En jawel, daar lag het verloren achterdeel. Tot mijn vreugd ontdekte ik, dat er nog vrij wat leven in aanwezig was en daarom werd dadelijk de veearts erbij gehaald. Dat was een knappe baas. Hij paste de beide helften tegen elkaar aan en toen ze precies sloten, naaide hij ze met lange, dunne lauriertwijgjes aan elkaar vast. Na korte tijd was de wond genezen en ik kon mijn paard weer gebruiken als voorheen. Toch had deze geschiedenis nog een nasleep, die alleen maar bij een beroemd paard als mijn Litouwer verwacht kon worden. De twijgjes schoten namelijk wortel in zijn lichaam en zo groeide er op zijn rug een prachtig prieel, waarin ik heerlijk in de schaduw zat, als ik een zonnige weg langs trok. Intussen scheen het wel, alsof de grote en wonderlijke daden van mijn paard ook op zijn baas hun invloed deden gelden. Korte tijd daarna heb ik namelijk een krachtstukje uitgevoerd, dat weliswaar niet het minste voordeel opleverde, maar dat toch een geweldig staaltje was van mijn durf en behendigheid. Ik bedoel nu niet, dat ik in de slag bij Oczakow zo onvermoeid op de vijand had ingeslagen dat mijn arm, ook toen de strijd was afgelopen, bleef doorslaan en ik die arm acht dagen lang in een doek moest dragen, eer hij weer tot bedaren was gekomen. Dat zijn kleinigheden, waarover een beroemd man niet eens spreekt. Nee, ik heb een ander voorval op het oog. 't Was bij de belegering van een of andere vesting. De naam is mij ontschoten, maar dit doet er ook niet toe. Goed dan, wij belegerden die vesting en onze generaal was brandend nieuwsgierig, hoe het daar binnen met de Turken gesteld was. Hij begreep echter best dat het onmogelijk was er een spion naartoe te zenden. De man zou de stad niet eens bereiken, laat staan er hebben kunnen binnengaan. Dat zat mij dwars, meer dan ik erkennen wilde. Wat! dacht ik. Zou het nu onmogelijk zijn, een kijkje in die vesting te gaan nemen? Münchhausen, je moest je schamen als je dat op je liet zitten. Na een paar dagen van diep nadenken had ik werkelijk een middel gevonden. Ik plaatste mij bij een van onze grootste kanonnen, die op de vesting gericht waren, en juist toen dat kanon werd afgeschoten, sprong ik op de kogel en daarmee vloog ik door de lucht, op weg naar de vijandelijke stad. Maar een ogenblik later kwam ik tot bezinning. Had ik nu wel goed nagedacht over wat ik deed? Ik zou op deze manier binnen de vesting komen, dat stond vast, maar zou ik er ooit weer uitkomen? De Turken zouden me zeker aan het verstand weten te brengen, dat mijn bezoek niet gewenst was en de galg zou stellig mijn deel worden. Dat liever niet en daarom terug. Ja, ja, maar hoe? Och, het geluk dient de stoutmoedige, zegt men wel eens en dat ondervond ik ook. Juist kwam er een kanonskogel uit de vesting aanvliegen, vlak langs me heen en met een behendige sprong wipte ik daarop over en belandde kort daarop weer bij mijn regiment. Ziezo, van dat uitstapje was ik zonder kleerscheuren thuisgekomen, al had het dan ook niet het minste resultaat opgeleverd. Maar ik was bezig over mijn paard te vertellen. Welnu dan. Op zekere dag joeg ik op mijn paard achter een haas aan. Het dier vluchtte met grote sprongen weg en snelde dwars een straat over, waarlangs juist een koets passeerde, waarin twee deftige dames zaten. Ze hadden de portierraampjes neergelaten en waren juist recht tegenover me, toen ik mijn paard aanzette en tot mijn schrik sprong het dier dwars door de koets heen: het ene raampje in en het andere uit en dat wel met zulk een vaart, dat ik niet eens de tijd had, mijn hoed af te nemen voor de dames en haar excuus te vragen voor de vrijpostigheid van mijn paard en voor de schrik die ik hen op het lijf had gejaagd. Kort daarop beleefde ik met mijn Litauer nog een ander avontuur, dat lelijk genoeg had kunnen aflopen, als ik niet zoveel tegenwoordigheid van geest had gehad. Ik maakte een tocht door een bos en kwam onverwachts voor een moeras dat met riet en biezen begroeid was. Daar ik mij de tijd niet gunde er omheen te rijden, zette ik mijn paard aan over het moeras heen te springen. Midden in de sprong ontdekte ik, dat de aanloop te kort was genomen en daarom liet ik het dier rechtsomkeert maken. Voor de tweede keer werd het toen beproefd, maar ook nu was de sprong te kort, zodat ik dicht bij de andere oever met paard en al in het moeras viel en in de modder wegzakte. Mijn paard begon van angst te hinniken, want het verstandige beest begreep best dat dit ons laatste avontuur zou zijn. Zienderogen zakten we al dieper en dieper weg... straks zou het moddergraf zich boven ons beiden sluiten. Maar toch behield ik mijn tegenwoordigheid van geest. Met krachtige greep pakte ik de staart van mijn pruik beet en trok mij en mijn paard daaraan uit het moeras. Het was wel een hele hijs, dat moet ik toegeven, maar we kwamen toch beiden weer op de vaste grond terecht.

Bron van deze versie:
"Avonturen van Baron von Münchhausen" bewerkt door P. de Zeeuw. J.Gzn. van Goor Zonen, Den Haag.
Samenvatting:Er zijn mensen die mooi kunnen vertellen en er zijn mensen die sterke verhalen kunnen vertellen. Er is maar één Baron van Münchhausen. Dit is een van van zijn beroemde verhalen waarin zich meerdere ongelooflijke gebeurtenissen afspelen, onder andere de reis per kogel om de versterkingen van de vijand te bekijken.Een grappig verhaal, schelmenverhaal en avonturenverhaal uit Duitsland voor kinderen vanaf 10 jaar.

Voor wie het leuk vindt: een fotoverslag van de 1e paardenvierdaagse in Zorgvlied van 20-23 september 2006, waar ik met Gormur aan deelgenomen heb. Ga naar: http://www.desakkersbendeonline.tk, er staat daar een speciaal weblog met foto's van de vierdaagse in Zorgvlied.






De tekening hierboven is gemaakt door kunstenares Marleen van Engelen, die met haar haflinger ook present was.

Spelletjesdag

INFORMATIE OVER DE SPELLETJESDAG!

Datum: 7 oktober 2006

Tijd: 14.00 – 17.00 uur

Locatie: Zandweg 7 – Leersum (Leo en Pieke van Doorn)

Meenemen: Pony
Hoofdstel
Zadel
Halster
(evt.) Deken
(evt.) Hooi
Juiste rijkleding en veiligheidscap

De indeling van de groepen en de uitleg over de spelletjes gebeuren op de dag zelf om 14.00 uur.

Als je niet kan, meld je dan z.s.m. af bij Marjon Pouw (pouw@tref.nl of mobiele tel. 0653 896051).

Als we van tevoren denken dat het weer (en de wei) te slecht zijn om te rijden, dan gaan we wel spelletjes doen, maar dan zonder pony!!
Als dat het geval is, staat dat vrijdag 6 oktober vanaf 18.00 uur op http://www.pcdelaar.nl/

We gaan er weer een leuke en sportieve dag van maken!

Bestuur PC de Laar

Jullie webmaster is tot en met zaterdag 23 augustus afwezig i.v.m. deelname aan de 1e ruiter4daagse in Zorgvlied in Drenthe. Daarna kunnen er weer foto's en berichtjes verwerkt worden. Mailen kan natuurlijk altijd.

Is het een idee om van iedere ruiter met zijn/haar eigen paard een collagefoto te maken zoals deze van Imara en Odin? Als je het leuk vindt om zoiets te hebben van jezelf op de site, mag je foto's aanle-veren, dan maak ik hem voor je, je krijgt hem dan per mail toege-stuurd. Leuk voor ande-ren ook om te kijken wat je met je paard doet. Heb je leuke, gekke, mooie foto's, alles kan verwerkt worden..... als het netjes blijft ;)

Weer een hele leuke bijdrage!
Deze keer heeft Marleen Merkens haar best gedaan  

Foto's van Fleur Stolk van de 3e wedstrijd! Fleur heeft ze voor jullie in een album gezet. Om ze te bekijken: Klik hier
Dankjewel Fleur, leuk!

Jacobskruiskruid

Voor jullie gelezen in de Gelderlander van 13 september 2006: De naam van het kruid is verkeerd helaas, dit moet Jacobskruiskruid zijn.

Actie tegen Jacobskruiskruid


Door onze verslaggever

Dinsdag, 12 september 2006 - EDE - Het Sint - Jacobskruiskruid heeft een carrière achter de rug van ecologische brekebeen tot giftige veedoder. Gelderland maakt nu afspraken over het beheer.De natuurbeheerders van de gemeente Ede geven daarbij een goed voorbeeld. Als ze weilanden of bermen laten maaien, zorgen ze ervoor dat het Sint-Jacobskruiskruid niet in het hooi belandt dat wordt bestemd voor veevoer. Als dieren maar genoeg van het giftige kruid eten kunnen ze uiteindelijk overlijden. Doorgaans laten dieren, waaronder paarden, het Sint-Jacobskruiskruid uit zichzelf staan. Maar als het in voer wordt verwerkt, kan het kruid toch z’n giftige werk doen. Alle Gelderse terreinbeheerders krijgen door de provincie een afsprakenlijst op de bestuurstafel gelegd. Gedeputeerde Staten (GS) wil een eenduidig beleid voeren om uitroeiing van het Sint-Jacobskruiskruid enerzijds te voorkomen en veesterfte anderzijds tegen te gaan. Het Edese gemeentebestuur heeft inmiddels ingestemd. Met een bijdrage van tweeduizend euro wil Ede de verspreiding van de plant in de gemeente in kaart brengen. Als beheerder van veel provinciale wegen en dus ook bermen voelen GS zich geroepen het heft in de hand te nemen. Ondertekenaars van hun Afsprakendocument Jacobskruiskruid zullen de verspreiding van het plantje nauwlettend volgen. Bovendien beloven ze vee-eigenaren op de mogelijke gevaren van het kruid te wijzen. Verder letten ze op dat bij het instrooien van de bermen het giftig kruid niet verspreiden. Ook de landbouworganisatie LTO Noord en de Koninklijke Hippische Federatie worden bij de afspraken betrokken.

HET KRUID & DE HYPE

Tot juli vorig jaar was het Sint Jacobskruiskruid de lieveling van natuurminnaars en vlinderadepten. De plant met flinke gele bloemen biedt een thuis aan rupsen en vlinders, als de Sint-Jakobsvlinder.


Meer info via: http://www.wikipedia.org In de zomer van 2005 krijgt een bericht van LTO Noord over het kruid brede media-aandacht. De giftige plant tiert welig in Drentse wegbermen. In mum van tijd domineert de plant het nieuws. Waardoor anno 2006 alle risico’s en aansprakelijkheidsrisico’s worden ingeperkt. Groot-Brittannië ging Nederland voor met de hype. Daar bezit het Sint-Jacobskruiskruid sinds 2000 het predikaat giftige paardendoder.

Wie zorgt voor foto's van de andere lessen?
Tot volgende week!

't Was gezellig druk met toeschouwers tijdens de les op maandag 11 september


 

De ponyspion hoorde dat Imara op 10 september 2006 heeft met haar bordercollie Randy heeft meegedaan met de Bonzomerspelen op Papendal. Randy is nu ruim 13 jaar en hij heeft met Imara de Superslalom gewonnen. Tot grote schrik van Imara kwam ze dus op het erepodium terecht......;)
Het was Nance die de medaille aan hen uitreikte.
Voor wie het leuk vindt om wat foto's van het evenement te bekijken: http://www.desakkersbendeonline.tk en dan naar Sakkersbendeweblog, daar staat een verslagje met foto's.

Tennessee walkinghorses







Een kijkje in de "keuken" bij een "training" van 20 jaar geleden van deze gangenpaarden. Je kunt er zo je eigen ideeën over hebben. Mijn manier van trainen zou het niet geweest zijn. Hier worden er hele stellages gebouwd onder de hoeven van de paarden om maar zo hoog mogelijk hun benen op te tillen voor de show..... Ik heb geen ervaring met dit ras, maar ik denk dat we mogen aannemen dat dit tegenwoordig enorm wordt aangepast voor alle showpaarden. Dit zal beslist niet meer worden toegestaan.

Kijk zelf maar en klik op de volgende link: http://www.walkinonranch.com/CNN.html
Het duurt even voor de film geladen is, want het is een vrij lang stuk, even geduld dus voor je het kunt zien. Het is maar goed dat tegenwoordig zulke wantoestanden gecontroleerd en verboden worden.

Voor wie meer wil weten van het
TENNESSEE WALKING HORSE:

Land van herkomst:
Zuidelijke Staten van de Verenigde Staten

Bijzonderheden:
De Tennessee Walking Horse is afkomstig uit de zuidelijke staten van Amerika. Dit paard is voortgekomen uit de behoefte om de uitgestrekte plantages in dit gebied snel te kunnen inspecteren zonder daarbij al te veel schade aan de gewassen toe te brengen. Hiervoor was een lenig, lichtvoetig paard nodig.

Rasbeschrijving:
Hoofd: klein, met alerte puntoortjes
Lichaam: Profiel is recht, de hals sterk en gebogen. De rug is krachtig, de staart is overvloedig en wordt op Amerikaanse wijze zeer hoog gedragen. De algehele indruk is die van een lenig, elegant, krachtig paard.

Beweging:
Ongebruikelijke gangen die de Tennessee Walking Horse beheerst zijn: een langzame, vierledige stap waarbij het paard met de achterhoef overstapt in de afdruk van de tegenoverliggende voorhoef - bij elke stap knikt het paard met het hoofd, een snellere stap waarbij het paard 30 tot 50 cm over de afdruk van de voorhoef heen stapt en een gemiddelde van 13 tot 18 kilometer per uur kan halen en een wiegende, sterk verzamelde galop.

Gebruiksmogelijkheden:
De Tennessee Walker is als rij- en tuigpaard te gebruiken.

Kleur:
bruin, vos, stekelharig, zwart en schimmel.

Stokmaat:
tussen 1,48 en 1,70 m.

Karakter:
Het is een zeer intelligent paard met een prettig karakter.

HIEP HIEP HOERAAAA! Henk viert vandaag zijn verjaardag! 

In "De Kaap", het nieuwsblad voor de gemeente Utrechtse Heuvelrug is op 7 september 2006 een stukje gepubliceerd over de 3e onderlinge wedstrijd met een foto die tijdens de parade is gemaakt.
Het artikel is (leesbaar) vermeld bij publiciteit-krantenartikelen op onze site.

"Kwakzalver".....
(Voor jullie gelezen in het Paardentips magazine)

Een man voelde zich niet zo goed, maar had helemaal geen zin in dat 'pillengedoe', maar hij had ook geen zin ook nog eens hoofdpijn te krijgen van zijn vrouw, die met de beste bedoelingen bleef aandringen eens langs te gaan bij de dokter.
Hij besloot dus naar de dokter te gaan. Na wat vragen en een grondig onderzoek kreeg de man wat pilletjes voorgeschreven die hij drie keer per dag, een week lang, moest innemen. De man moest na deze week terugkomen met een potje ochtendurine om te kijken of alles goed was.
Onderweg naar huis smeet de man de pilletjes in de sloot. "Zie je wel, allemaal weggegooid geld. Niks aan de hand dus," dacht hij. "Pure zakkenvullerij…"
Na een week besloot hij de dokter eens uit te proberen en te bewijzen dat ieder mens pilletjes meekrijgt, zelfs als er niks aan de hand is. De man ging naar de praktijk van de arts met wat urine van een gezond paard dat bij hem op stal stond. De arts verwelkomde hem met een glimlach en vertelde hem dat hij geluk had vandaag. Het staaltje kon meteen onderzocht worden. Als hij even wilde wachten kon de dokter het resultaat van het onderzoek meteen met hem delen.
Vol binnenpretjes ging de man in de wachtzaal zitten. Het lukte hem nog net zijn lach in te houden toen hij de dokter met gefronste wenkbrauwen zag terugkomen na het onderzoek van de urine. "Alstublieft meneer, hier is mijn voorschrift. U moet het wel uw leven lang blijven gebruiken."
Bij het naar buiten gaan proestte de man het uit van het lachen en bekeek het recept. "Zie je wel," zei hij. "Kwakzalver!"
Hij lachte nog steeds tot hij las:
Advies voor de patiënt: Dagelijks 3 kg haver en een warme stal.

Wie weet een gezegde of spreekwoord op paardengebied, met daarbij de betekenis? Het zou leuk zijn er zoveel mogelijk te plaatsen.

1. "Nu weten we waar het paard gebonden stond!" = Nu weten we hoe het in elkaar zit.
2. "Het beste paard struikelt wel eens" = Ook de beste maakt fouten.
3. "Man en paard noemen" = Alles vertellen.
4. "Iemand te paard helpen"= Iemand vooruit helpen.
5. "Hoog te paard zitten"= Grote eigendunk hebben.
6. "Het paard achter de wagen spannen"= Dingen doen waardoor men zichzelf tegenwerkt.
7. "Op het verkeerde paard wedden"= Partij kiezen voor of zich aansluiten bij een persoon of richting die tenslotte geen succes heeft.
8. "Men moet een gegeven paard niet in de bek zien"= Een geschenk niet al te nauwkeurig bekijken.
9. "Honger als een paard" = Heel erge honger.
10. "Zo sterk als een paard" = Heel erg sterk.

Mail je bijdrage naar Sakkersbende@gmail.com en vermeld als onderwerp: Spreekwoorden en gezegdes.

Onderlinge Wedstrijd PC De Laar op 2 september 2006

De onderlinge wedstrijd van PC De Laar is prima verlopen. Deze werd gehouden op het terrein van Leo en Pieke van Doorn. Clubkampioenen zijn geworden: Janneke Merkens, Joella Meerlo, Karin Fijn en Raffaella Pouw. Bestuur en vrijwilligers bedankt voor de gezellige, zeer goed geslaagde dag!

Foto's van de wedstrijd van zaterdag 2 september staan online. KLIK HIER om ze allemaal te bekijken.



De drie bloemenmeisjes hadden het prima naar hun zin!

Voor degenen die het leuk vinden: a.s. donderdag (7 september 2006) ligt het in de verwachting dat er een stukje over onze wedstrijd gepubliceerd wordt in de Doornse Krant (De Kaap).

Bestuur en vrijwilligers, hartelijk bedankt voor de gezellige, zeer geslaagde dag en avond!

Ter informatie voor degenen die Mijnalbum niet kennen: Als je de link voor de foto's van de wedstrijd aanklikt even het volgende: Ik zie dat de bovenste foto veel vaker op normaal formaat bekeken is dan de rest, klik even op de bovenste foto, je krijgt die dan vergroot op je scherm, onderaan rechts staat een pijltje, als je daarop klikt, krijg je automatisch de volgende foto vergroot op je scherm.

De pony-spion heeft gehoord:
Dat er senioren zijn die de club zo gezellig vinden dat ze lid willen worden en les willen nemen.....

De clubkampioenen voor 2006 zijn:


















Voor de licht-gevorderden: Janneke Merkens
Voor de gevorderden: Joella Meerlo
Voor de wedstrijdruiters: Karin Fijn en Raffaella Pouw

HARTELIJK GEFELICITEERD ALLEMAAL!!